หุ้น ตัวเลือก ที่มีรายได้ งบ

คุณสมบัติทางการเงินของการลงทุน FEATURES Options Stock: งบกำไรขาดทุนงบดุลงบการเงินผลกระทบของตัวเลือกหุ้นเป็นเรื่องที่เข้าใจผิดบ่อยสำหรับนักลงทุน คอลัมน์นี้จะสำรวจผลกระทบของตัวเลือกหุ้นในงบดุลและงบกำไรขาดทุน และจะรวมถึงตัวอย่างผลกระทบของตัวเลือกที่มีต่อกำไรต่อหุ้นปรับลด เมื่อเดือนที่แล้วผมได้เขียนบทแนะนำตัวเลือกหุ้นซึ่งผมได้ทบทวนด้านการชดเชยข้อดีและข้อเสียหลัก ๆ และประเภทของตัวเลือกต่างๆที่สามารถได้รับโดย Phil Weiss (TMF Grape) Id ต้องการดำเนินการต่อชุดนี้โดยมีการอภิปรายถึงผลกระทบของตัวเลือกหุ้นในงบดุลและงบกำไรขาดทุน การสนทนาในคืนนี้จะเน้นที่ตัวเลือกหุ้นที่ไม่ผ่านการรับรอง (NSO) หากคุณไม่คุ้นเคยกับคำดังกล่าวโปรดย้อนกลับไปที่คอลัมน์แนะนำของฉัน หนึ่งในการคัดค้านที่ใหญ่ที่สุดในการทำบัญชีสำหรับตัวเลือกหุ้นก็คือ บริษัท ส่วนใหญ่ไม่ได้บันทึกค่าชดเชยใด ๆ ที่เกี่ยวข้องกับการให้สิทธิแก่หุ้น ดังนั้น บริษัท เหล่านี้จึงเลือกใช้ตัวเลือกภายใต้ APB 25 (หลักการบัญชีเดิมที่อธิบายถึงการปฏิบัติตามตัวเลือกหุ้นภายใต้หลักเกณฑ์การบัญชีที่รับรองทั่วไปของสหรัฐฯ (GAAP)) จะไม่ได้รับอนุญาตให้หักผลประโยชน์ที่เกิดจากการใช้สิทธิประโยชน์ทางภาษี ตัวเลือกดังกล่าว แต่ผลประโยชน์ทางภาษีนี้จะผ่านส่วนของส่วนของงบดุลของ บริษัท ในหลายกรณีคุณสามารถดูจำนวนเงินผลประโยชน์ที่แสดงในงบแสดงการเปลี่ยนแปลงในส่วนของผู้ถือหุ้น เนื่องจากการบัญชีเป็นระบบรายการคู่การที่ด้านอื่น ๆ ของการเปลี่ยนแปลงส่วนของผู้ถือหุ้นเป็นการลดภาษีเงินได้ที่ต้องชำระให้แก่ IRS วิธีการในการซื้อหุ้นในตลาดหลักทรัพย์ (Treasury Stock Method) ในการคำนวณกำไรต่อหุ้นปรับลด (EPS) ซึ่งคำนวณโดยใช้วิธี Treasury Stock Method (TSM) ในระยะสั้น TSM อนุมานว่าเงินทั้งหมดในหุ้นมีการใช้สิทธิในช่วงเริ่มต้นของรอบระยะเวลาทางการเงิน (หรือวันที่ออกถ้ามีในภายหลัง) เหตุผลที่วิธีการคำนวณ EPS นี้เรียกว่า TSM คือการใช้เงินที่ได้รับจากการใช้สิทธิซื้อหุ้นคืนของหุ้นที่ซื้อคืน - หุ้นดังกล่าวเรียกว่าหุ้นทุนซื้อคืน นี้จริงทำหน้าที่ในการลดผลกระทบต่อการลดลงของตัวเลือกหุ้น อย่ากังวลหากเสียงนี้สับสนเล็กน้อย ฉันจะให้ตัวอย่างของวิธีการทำงานในไม่ช้า มีมาตรฐานการบัญชีล่าสุด (FAS No. 123) ที่แนะนำให้ บริษัท บันทึกค่าชดเชยสำหรับทุนพนักงานของตน อย่างไรก็ตามทางเลือกนี้ซึ่งเรียกเก็บค่าชดเชยค่ายุติธรรมของตัวเลือกที่ให้แก่พนักงานส่วนใหญ่จะถูกเพิกเฉย บริษัท หนึ่งที่ทำตามคำชี้แจงนี้คือ Boeing Airlines (NYSE: BA) ถ้าคุณดูที่งบกำไรขาดทุน คุณจะเห็นค่าใช้จ่ายนี้สะท้อนอยู่ในบรรทัดที่เรียกว่าค่าใช้จ่ายตามแผนร่วมกัน การปฏิบัติตามมาตรฐาน FAS ฉบับที่ 123 โบอิ้งยังสามารถรับทราบผลประโยชน์ทางภาษีบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับการใช้สิทธิซื้อหุ้น (แน่นอนว่าสิทธิประโยชน์ทางภาษีน้อยกว่าค่าชดเชยที่เกิดขึ้นจริง) ตอนนี้ให้ลองใส่ตัวเลขบางส่วนที่อยู่เบื้องหลังสิ่งที่ฉันเคยพูดถึงและดูว่าเกิดอะไรขึ้น ในการทำงานผ่านตัวอย่างนี้สมมติว่าทางเลือกดังกล่าวเป็นไปตามข้อตกลงของ APB 25 และ บริษัท ไม่บันทึกค่าชดเชยสำหรับการให้สิทธิในการเลือกหุ้นในเงิน คุณอาจต้องการพักช่วงสั้น ๆ ก่อนที่จะผ่านตัวอย่าง ไปรับตัวเองเย็นสิ่งที่จะดื่มและเครื่องคิดเลขเช่นกันเนื่องจากวิธีเดียวที่ฉันสามารถคิดทำเช่นนี้คือการทำงานผ่านพวงของตัวเลขและการคำนวณ ขั้นแรกเราต้องสมมติฐานเกี่ยวกับจำนวนตัวเลือกที่ใช้จริงเพื่อคำนวณผลกระทบจากงบดุล ควรสังเกตว่าในส่วนของตัวอย่างนี้ Ill จะอ้างถึงตัวเลือกที่แท้จริงที่ใช้ ในส่วนที่สอง Ill หมายถึงจำนวนตัวเลือกทั้งหมดที่โดดเด่น จำเป็นต้องใช้ทั้งสองเพื่อกำหนดผลกระทบงบการเงินฉบับเต็ม นอกจากนี้ควรตั้งข้อสังเกตว่าวัตถุประสงค์ขั้นสุดท้ายของการคำนวณส่วนที่สองคือกำหนดจำนวนหุ้นที่ บริษัท จะต้องออก (เพิ่มเติมจากที่ได้รับคืนจากการใช้สิทธิซื้อหุ้น) ในกรณีที่ ตัวเลือกทั้งหมดที่โดดเด่นได้รับการออกกำลังกาย ถ้าคุณคิดถึงเรื่องนี้ก็ควรจะสร้างความรู้สึกให้มากขึ้น วัตถุประสงค์ของการคำนวณทั้งหมดนี้คือการกำหนด EPS ที่ diluted คำนวณจำนวนหุ้นที่จะออกเพื่อให้ได้จำนวนหุ้นปรับลด หมายเหตุ: ส่งผลให้กระแสเงินสดเพิ่มขึ้น 14,000 (โดยทั่วไปคือกระแสเงินสดจากการดำเนินงาน) การจัดการตัวเลือกหุ้นในงบกระแสเงินสดจะกล่าวถึงอย่างละเอียดมากขึ้นในงวดถัดไปของชุดข้อมูลนี้ ถัดไปต้องเพิ่มสมมติฐานเพิ่มเติมเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับ EPS: ช่วยให้สรุปสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่ ผลกระทบจากงบการเงินไม่มีผลกระทบโดยตรง ดังที่ได้กล่าวมาข้างต้น บริษัท ในตัวอย่างนี้ได้เลือกใช้วิธีการแบบเดิมในการชดเชยตัวเลือกหุ้นและยังไม่ได้หักค่าชดเชยใด ๆ ในงบกำไรขาดทุน อย่างไรก็ตามหนึ่งไม่สามารถมองเห็นความจริงที่ว่ามีค่าใช้จ่ายทางเศรษฐกิจเพื่อเลือกหุ้น ความล้มเหลวของ บริษัท ส่วนใหญ่เพื่อสะท้อนถึงตัวเลือกหุ้นในงบกำไรขาดทุนทำให้หลายคนแย้งว่าความล้มเหลวนี้ส่งผลให้เกิดการเกินจริงของรายได้ ประเด็นที่ว่าเงินจำนวนดังกล่าวควรจะสะท้อนอยู่ในงบกำไรขาดทุนนั้นเป็นเรื่องที่ยากหรือไม่ เป็นเรื่องง่ายที่จะโต้แย้งว่าการยกเว้นผลกระทบของตัวเลือกดังกล่าวจากรายได้จากการขายหนังสือที่มีรายได้ถูก overstated แต่ก็ยากที่จะกำหนดค่าใช้จ่ายที่แน่นอนของตัวเลือกในขณะที่ออก เนื่องจากปัจจัยต่างๆเช่นราคาที่เกิดขึ้นจริงของหุ้นในขณะที่ออกกำลังกายและความจริงที่ว่ามีพนักงานที่จะไม่ตกเป็นเหยื่อในตัวเลือกที่ได้รับ ส่วนของงบดุลส่วนของผู้ถือหุ้นเพิ่มขึ้น 14,000 ราย บริษัท สามารถประหยัดภาษีได้ 14,000 เหรียญ กำไรต่อหุ้นเมื่อคำนวณกำไรต่อหุ้นแบบปรับลดสมมติว่าคุณใช้ตัวเลือกเงินทั้งหมดในราคาตลาดเฉลี่ยในช่วงเวลา (25,000 หุ้นภายใต้ตัวเลือกในตัวอย่างนี้) ส่งผลให้ บริษัท ได้รับเงินที่ได้รับตามมูลค่าของจำนวนตัวเลือกที่เหลืออยู่ในราคาใช้สิทธิ (500,000) นอกจากนี้เพื่อวัตถุประสงค์ในการคำนวณนี้ถือว่าได้รับเงินที่ได้รับเท่ากับจำนวนสิทธิประโยชน์ทางภาษีที่จะได้รับหากมีการใช้สิทธิทั้งหมด (262,500) เงินที่ได้รับนี้จะนำไปใช้ในการซื้อหุ้นในราคาเฉลี่ยหุ้น (15,250 หุ้น) ตัวเลขนี้จะถูกลบออกจากจำนวนหุ้นในตัวเลือกทั้งหมดเพื่อกำหนดจำนวนหุ้นที่เพิ่มทุนที่ บริษัท จะต้องออก (9,750) ซึ่งเป็นผลให้จำนวนหุ้นที่เพิ่มขึ้นรวมอยู่ในการคำนวณกำไรต่อหุ้นปรับลด ในตัวอย่างนี้ บริษัท ต้องออกหุ้นสามัญจำนวน 9,750 หุ้นและมีกำไรต่อหุ้นปรับลดลดลงจาก 2.50 เป็น 2.38 ซึ่งลดลงประมาณ 5. คุณอาจพบว่าส่วนต่างระหว่าง EPS พื้นฐานและ diluted ในตัวอย่างนี้มีขนาดใหญ่กว่าปกติ ในส่วนถัดไปของชุดข้อมูลนี้ฉันจะหารือเกี่ยวกับวิธีเลือกใช้ตัวเลือกหุ้นในงบกระแสเงินสด หากคุณมีคำถามใด ๆ เกี่ยวกับสิ่งที่ถูกนำเสนอที่นี่โปรดถามพวกเขาในคณะกรรมการของเรา Motley Fool Research Discussion. ESOs: การบัญชีสำหรับพนักงานตัวเลือก Stock โดย David Harper ความเกี่ยวข้องด้านบนความน่าเชื่อถือเราจะไม่ทบทวนการอภิปรายอุ่นกว่าว่า บริษัท ควรใช้ตัวเลือกหุ้นพนักงาน . อย่างไรก็ตามเราควรจะสร้างสองสิ่ง ประการแรกผู้เชี่ยวชาญจากคณะกรรมการมาตรฐานการบัญชีการเงิน (FASB) ต้องการที่จะมีตัวเลือกในการจ่ายค่าใช้จ่ายตั้งแต่ประมาณต้นทศวรรษ 1990 แม้จะมีแรงกดดันทางการเมืองการใช้จ่ายอย่างมากนี้ก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้เมื่อคณะกรรมการการบัญชีระหว่างประเทศ (IASB) จำเป็นต้องใช้นโยบายนี้เนื่องจากมีการผลักดันโดยเจตนาเพื่อให้เกิดการลู่เข้าระหว่างสหรัฐอเมริกาและมาตรฐานการบัญชีระหว่างประเทศ ประการที่สองในหมู่ข้อโต้แย้งมีการอภิปรายที่ถูกต้องเกี่ยวกับสองคุณสมบัติหลักของข้อมูลการบัญชี: ความเกี่ยวข้องและความน่าเชื่อถือ งบการเงินแสดงให้เห็นถึงมาตรฐานที่เกี่ยวข้องเมื่อรวมค่าวัสดุทั้งหมดที่เกิดขึ้นโดย บริษัท และไม่มีใครคัดค้านอย่างจริงจังว่าทางเลือกมีค่าใช้จ่าย ต้นทุนที่รายงานในงบการเงินเป็นไปตามมาตรฐานความน่าเชื่อถือเมื่อวัดด้วยความเป็นกลางและถูกต้อง ความสัมพันธ์และความน่าเชื่อถือทั้งสองประการนี้มักปะทะกันในกรอบการทำบัญชี ยกตัวอย่างเช่นอสังหาริมทรัพย์จะถือเป็นราคาทุนเดิมเนื่องจากต้นทุนทางประวัติศาสตร์มีความน่าเชื่อถือมาก (แต่ไม่เกี่ยวข้อง) มากกว่ามูลค่าตลาด - นั่นคือเราสามารถวัดความน่าเชื่อถือได้เท่าไรจึงใช้จ่ายในการซื้ออสังหาริมทรัพย์ ยืนยันว่าค่าใช้จ่ายของตัวเลือกไม่สามารถวัดได้ด้วยความถูกต้องสม่ำเสมอ FASB ต้องการให้ความสำคัญกับความเกี่ยวข้องโดยเชื่อว่าการประมาณค่าที่ถูกต้องในการจับค่าใช้จ่ายมีความสำคัญมากกว่าการผิดพลาดอย่างมากในการละเว้นการกระทำทั้งหมด การเปิดเผยข้อมูลที่จำเป็น แต่ไม่เป็นที่ยอมรับสำหรับตอนนี้ตั้งแต่เดือนมีนาคม 2547 กฎปัจจุบัน (FAS 123) ต้องการการเปิดเผย แต่ไม่ยอมรับ ซึ่งหมายความว่าประมาณการค่าใช้จ่ายของตัวเลือกต้องถูกเปิดเผยเป็นเชิงอรรถ แต่ไม่จำเป็นต้องรับรู้เป็นค่าใช้จ่ายในงบกำไรขาดทุนซึ่งจะช่วยลดผลกำไรที่รายงาน (รายได้หรือกำไรสุทธิ) ซึ่งหมายความว่า บริษัท ส่วนใหญ่รายงานตัวเลขกำไรต่อหุ้น (EPS) สี่ฉบับ - ยกเว้นกรณีที่พวกเขาเลือกที่จะเลือกตัวเลือกที่เป็นไปได้หลายร้อยรายการแล้ว: ในงบกำไรขาดทุน: 1. กำไรขั้นต้น 2. กำไรต่อหุ้นปรับลด 1. Pro Forma Basic EPS 2. EPS แบบเจือจาง Pro Forma EPS ปรับลดลงจับตัวเลือกบางอย่าง - เก่าและเงินเป็นความท้าทายที่สำคัญในการคำนวณ EPS คือโอกาสในการลดสัดส่วน โดยเฉพาะอย่างยิ่งสิ่งที่เราทำกับตัวเลือกที่โดดเด่น แต่ยกเลิกการออกกำลังกายตัวเลือกเก่าที่ได้รับในปีก่อนที่สามารถแปลงเป็นหุ้นสามัญได้ตลอดเวลา (ใช้กับตัวเลือกหุ้นไม่เพียง แต่ยังตราสารหนี้แปลงสภาพและอนุพันธ์บางอย่าง) ปรับลด EPS ได้พยายามใช้วิธีนี้ในการพิจารณาการลดสัดส่วนดังกล่าว บริษัท สมมุติของเรามีหุ้นสามัญ 100,000 หุ้น แต่ยังมีตัวเลือกที่โดดเด่นกว่า 10,000 รายที่มีอยู่ทั้งหมด ได้รับการปรับราคาการใช้สิทธิ 7 ครั้ง แต่หุ้นเพิ่มขึ้นเป็น 20: Basic EPS (หุ้นสามัญ) เป็นเรื่องง่าย: 300,000 100,000 3 บาทต่อหุ้น การใช้วิธีการซื้อหุ้นคืนเพื่อให้สามารถตอบคำถามต่อไปนี้ได้สมมุติฐานว่าจะมีหุ้นสามัญจำนวนเท่าใดในกรณีที่มีการใช้สิทธิซื้อในวันนี้ในตัวอย่างที่กล่าวข้างต้นการใช้สิทธิซื้อหุ้นสามัญเพิ่มทุนจำนวน 10,000 หุ้นจะทำให้ ฐาน. อย่างไรก็ตามการออกกำลังกายแบบจำลองจะช่วยให้ บริษัท มีเงินสดเพิ่ม: ใช้เงินจากการดำเนินการต่อ 7 รายต่อบวกผลประโยชน์ทางภาษี ผลประโยชน์ทางภาษีเป็นเงินสดจริงเพราะ บริษัท ได้รับการลดรายได้ที่ต้องเสียภาษีโดยการเลือกรับ - ในกรณีนี้ 13 ต่อตัวเลือกการออกกำลังกาย เพราะเหตุใด IRS จะเรียกเก็บภาษีจากผู้ถือสิทธิเลือกที่จะต้องเสียภาษีเงินได้สามัญจากกำไรเดียวกัน (โปรดทราบว่าสิทธิประโยชน์ทางภาษีหมายถึงตัวเลือกหุ้นที่ไม่ผ่านการรับรองซึ่งเรียกว่าตัวเลือกหุ้นจูงใจ (ISOs) อาจไม่สามารถหักลดหย่อนภาษีได้สำหรับ บริษัท แต่มีน้อยกว่า 20 ตัวเลือกที่ได้รับคือ ISO) ให้ดูว่าหุ้นสามัญ 100,000 หุ้นเป็นอย่างไร 103,900 หุ้นปรับลดตามวิธีการซื้อหุ้นคืนซึ่งจำได้ว่าขึ้นอยู่กับการฝึกซ้อมแบบจำลอง เราสมมติว่าการใช้ตัวเลือก 10,000 เงินในตัวนี้จะเพิ่มหุ้นสามัญจำนวน 10,000 หุ้นให้กับฐาน แต่ บริษัท ได้รับเงินจากการใช้สิทธิ 70,000 (ราคาใช้สิทธิ 7 ครั้งต่อหนึ่งตัวเลือก) และสิทธิประโยชน์ทางภาษีเงินสด 52,000 (13 กำไร x 40 อัตราภาษี 5.20 ต่อตัวเลือก) นั่นคือมหันต์เงินคืน 12.20 เพื่อที่จะพูดต่อตัวเลือกสำหรับการคืนเงินรวม 122,000 เพื่อให้การจำลองเสร็จสมบูรณ์เราคิดว่าเงินส่วนเกินทั้งหมดถูกนำมาใช้เพื่อซื้อหุ้นคืน ด้วยราคาปัจจุบันที่ 20 บาทต่อหุ้น บริษัท จะซื้อหุ้นคืนจำนวน 6,100 หุ้น โดยสรุปการแปลง 10,000 ตัวจะมีเพียง 3,900 หุ้นที่เพิ่มใหม่ (มีการแปลง 10,000 ครั้งหักด้วยจำนวนหุ้นที่ซื้อคืน 6,100 หุ้น) นี่คือสูตรที่แท้จริงโดยที่ราคาตลาดปัจจุบัน (M) ราคาการใช้สิทธิซื้อ (E) (T) อัตราภาษีและ (N) จำนวนตัวเลือกที่ใช้: Pro Forma EPS จับตัวเลือกใหม่ที่ได้รับในระหว่างปีเราได้ทบทวนวิธีการลดสัดส่วน EPS บันทึกผลกระทบจากตัวเลือกเงินที่มีอยู่ในปัจจุบันหรือเก่าแก่ที่ได้รับในปีที่ผ่านมา แต่เราจะทำอย่างไรกับตัวเลือกที่ได้รับในปีงบประมาณปัจจุบันที่มีมูลค่าเป็นศูนย์ (สมมติว่าราคาการใช้สิทธิเท่ากับราคาหุ้น) แต่เป็นค่าใช้จ่ายเนื่องจากมีค่าเวลา คำตอบคือเราใช้รูปแบบการคิดราคาในการประมาณค่าใช้จ่ายในการสร้างค่าใช้จ่ายที่มิใช่เงินสดซึ่งจะช่วยลดรายได้สุทธิที่รายงาน ในขณะที่วิธีการซื้อ - ขายหุ้นเพิ่มส่วนของอัตราส่วนกำไรต่อหุ้นโดยการเพิ่มจำนวนหุ้นด้วยวิธีการคิดลดกำลังการผลิตของ EPS (คุณสามารถดูได้ว่าการคิดค่าใช้จ่ายนี้ไม่ได้เป็นสองเท่าเนื่องจากบางส่วนมีข้อเสนอแนะ: EPS ที่เจือจางรวมถึงการให้สิทธิแบบเก่าในขณะที่การให้เงินสนับสนุนรูปแบบใหม่ประกอบไปด้วยทุนใหม่ ๆ ) เราจะทบทวนทั้งสองโมเดลชั้นนำ Black Scholes และแบบทวินามในสองงวดถัดไปนี้ series แต่ผลของพวกเขามักจะสร้างมูลค่าประมาณมูลค่ายุติธรรมซึ่งอยู่ระหว่าง 20 ถึง 50 ของราคาหุ้น แม้ว่ากฎการบัญชีที่กำหนดให้ใช้ค่าใช้จ่ายมีรายละเอียดมากพาดหัวคือมูลค่ายุติธรรมในวันที่ให้สิทธิ์ ซึ่งหมายความว่า FASB ต้องการให้ บริษัท ประมาณมูลค่ายุติธรรมของสิทธิในขณะที่ได้รับและบันทึก (ค่าใช้จ่าย) ในงบกำไรขาดทุน พิจารณาสมมติฐานด้านล่างโดยใช้สมมติฐานเดียวกันกับที่เราพิจารณาข้างต้น (1) กำไรต่อหุ้นปรับลดโดยหารกำไรสุทธิที่ปรับได้ 290,000 บาทเป็นหุ้นปรับลดจำนวน 103,900 หุ้น อย่างไรก็ตามภายใต้เงื่อนไข pro forma ฐานส่วนแบ่งการถือหุ้นที่ใช้ diluted อาจแตกต่างกัน ดูข้อมูลทางเทคนิคด้านล่างสำหรับรายละเอียดเพิ่มเติม อันดับแรกเราจะเห็นว่าเรายังคงมีหุ้นสามัญและหุ้นปรับลดซึ่งหุ้นปรับลดแสดงการใช้ตัวเลือกที่ได้รับก่อนหน้านี้ ประการที่สองเราได้สันนิษฐานต่อไปว่ามีการรับตัวเลือก 5,000 ตัวในปีปัจจุบัน สมมติว่าแบบจำลองของเราประมาณการว่ามีมูลค่า 40 จากราคาหุ้น 20 หรือ 8 ต่อตัวเลือก ค่าใช้จ่ายทั้งหมดจึงเท่ากับ 40,000 ประการที่สามเนื่องจากทางเลือกของเราเกิดขึ้นกับเสื้อกั๊กหน้าผาสี่ปีเราจะตัดจำหน่ายค่าใช้จ่ายภายในสี่ปีข้างหน้า นี่คือหลักการในการจับคู่บัญชี: แนวคิดคือพนักงานของเราจะให้บริการตลอดระยะเวลาการได้รับสิทธิเพื่อให้ค่าใช้จ่ายสามารถแพร่กระจายได้ในช่วงเวลาดังกล่าว (แม้ว่าเราจะไม่ได้แสดงให้เห็นว่า บริษัท ได้รับอนุญาตให้ลดค่าใช้จ่ายในการคาดการณ์ว่าจะมีการปรับตัวเนื่องจากการสิ้นสุดของพนักงานตัวอย่างเช่น บริษัท สามารถคาดการณ์ได้ว่าจะมีการริบสิทธิ์ในการรับสิทธิ 20 ครั้งและจะลดค่าใช้จ่ายดังกล่าว) ค่าใช้จ่ายสำหรับการให้สิทธิพิเศษคือ 10,000 ครั้งแรก 25 จากค่าใช้จ่าย 40,000 รายได้สุทธิที่ปรับแล้วของเรามีมูลค่า 290,000 แบ่งออกเป็นหุ้นสามัญและหุ้นปรับลดเพื่อให้ได้ตัวเลข Pro forma EPS ที่สอง สิ่งเหล่านี้ต้องได้รับการเปิดเผยในเชิงอรรถและน่าจะต้องได้รับการจดจำ (ในร่างของงบกำไรขาดทุน) สำหรับปีงบประมาณที่เริ่มหลังจากวันที่ 15 ธันวาคม 2547 หมายเหตุทางเทคนิคขั้นสุดท้ายสำหรับผู้กล้าหาญมีความชำนาญที่ควรกล่าวถึง: (คำนวณส่วนแบ่งกำไรต่อหุ้นปรับลดและส่วนของกำไรต่อหุ้นปรับลดแบบ Pro forma) ในทางเทคนิคภายใต้เงื่อนไขแบบฟอร์เมอร์เจเนอเรชั่นที่ปรับลดลง (รายการที่ iv ในรายงานทางการเงินข้างต้น) ฐานหุ้นเพิ่มขึ้นอีกตามจำนวนหุ้นที่สามารถซื้อได้โดยมีค่าใช้จ่ายที่ไม่ได้ตัดทอน (ซึ่งนอกเหนือจากเงินที่ได้จากการใช้สิทธิและ ผลประโยชน์ทางภาษี) ดังนั้นในปีแรกเมื่อมีการเรียกเก็บเงินค่าตัวเลือก 40,000 รายการเหลือเพียง 10,000 รายอีก 30,000 รายสามารถซื้อหุ้นคืนได้อีก 1,500 หุ้น (30,000 20) ซึ่งในปีแรกมีจำนวนหุ้นที่ปรับลดทั้งหมด 105,400 หุ้นและมีกำไรต่อหุ้นปรับลดเท่ากับ 2.75 แต่ในปีที่สี่ทุกอย่างเท่ากันค่า 2.79 ข้างต้นจะถูกต้องตามที่เราได้จ่ายไปแล้ว 40,000 โปรดจำไว้ว่านี่ใช้เฉพาะกับ EPS ที่เจือจางแบบ Pro forma ซึ่งเรามีตัวเลือกในการคิดค่าใช้จ่ายที่เป็นเศษส่วนข้อสรุปตัวเลือกการจ่ายเงินเป็นเพียงความพยายามที่ดีที่สุดในการประมาณค่าตัวเลือก ผู้เสนอมีสิทธิ์ที่จะบอกว่าตัวเลือกมีค่าใช้จ่ายและนับสิ่งที่ดีกว่าการนับอะไร แต่พวกเขาไม่สามารถอ้างค่าใช้จ่ายได้ถูกต้อง พิจารณา บริษัท ของเราข้างต้น จะเกิดอะไรขึ้นถ้านกพิราบพุ่งไป 6 ปีข้างหน้าและอยู่ที่นั่นแล้วตัวเลือกจะไม่มีค่าสิ้นเชิงและค่าใช้จ่ายของเราจะกลายเป็นเรื่องที่พูดเกินจริงอย่างมากในขณะที่กำไรสุทธิของเราน่าจะลดลง ในทางตรงกันข้ามถ้าสต็อกดีกว่าที่คาดไว้ตัวเลขกำไรต่อหุ้นของเราจะถูก overstated เนื่องจากค่าใช้จ่ายของเราจะกลายเป็น understated Investor สิ่งพิมพ์ขั้นเริ่มต้นคู่มืองบการเงินพื้นฐานหากคุณสามารถอ่านฉลากโภชนาการหรือคะแนนกล่องเบสบอลคุณสามารถ เรียนรู้การอ่านงบการเงินขั้นพื้นฐาน ถ้าคุณสามารถทำตามสูตรหรือสมัครกู้คุณสามารถเรียนรู้การบัญชีขั้นพื้นฐานได้ พื้นฐานไม่ยากและพวกเขา arent วิทยาศาสตร์จรวด โบรชัวร์นี้ได้รับการออกแบบมาเพื่อช่วยให้คุณเข้าใจพื้นฐานในการอ่านงบการเงิน เช่นเดียวกับการเรียน CPR จะสอนวิธีการช่วยชีวิตผู้ป่วยหัวใจวายหัวใจเบื้องต้นเอกสารนี้จะอธิบายถึงวิธีอ่านส่วนพื้นฐานของงบการเงิน (เช่นเดียวกับหลักสูตรการทำ CPR จะไม่ทำให้คุณเป็นแพทย์หัวใจ) แต่ควรให้ความเชื่อมั่นแก่คุณเพื่อให้สามารถดูชุดงบการเงินและทำความเข้าใจกับพวกเขาได้ เริ่มต้นด้วยการดูว่างบการเงินทำอะไร แสดงเงินทั้งหมดเราทุกคนจำได้ว่าคิวบา Gooding Jr. s เป็นอมตะจากภาพยนตร์ Jerry Maguire แสดงให้ฉันเห็นเงินดีสิ่งที่งบการเงินทำ พวกเขาแสดงเงินให้คุณ พวกเขาแสดงให้คุณเห็นว่าเงินของ บริษัท มาจากที่ไหนที่มันไปและที่มันคือตอนนี้ งบการเงินมี 4 ฉบับ (1) งบดุล (2) งบกำไรขาดทุน (3) งบกระแสเงินสดและ (4) งบส่วนของผู้ถือหุ้น งบดุลแสดงสิ่งที่ บริษัท เป็นเจ้าของและสิ่งที่ค้างชำระในเวลาที่กำหนด งบกำไรขาดทุนแสดงจำนวนเงินที่ บริษัท ทำและใช้จ่ายในช่วงระยะเวลาหนึ่ง งบกระแสเงินสดแสดงการแลกเปลี่ยนเงินระหว่าง บริษัท กับโลกภายนอกในช่วงระยะเวลาหนึ่ง งบการเงินฉบับที่สี่ซึ่งเรียกว่างบแสดงเจตจำนงผู้ถือหุ้นแสดงให้เห็นถึงความเปลี่ยนแปลงในผลประโยชน์ของผู้ถือหุ้นของ บริษัท เมื่อเวลาผ่านไป ให้ดูรายละเอียดเพิ่มเติมในงบการเงินสามงวดแรก งบดุลงบดุลให้ข้อมูลโดยละเอียดเกี่ยวกับสินทรัพย์ของ บริษัท หนี้สินและส่วนของผู้ถือหุ้น สินทรัพย์เป็นสิ่งที่ บริษัท เป็นเจ้าของที่มีมูลค่า โดยปกติแล้วจะสามารถขายหรือใช้โดย บริษัท เพื่อทำผลิตภัณฑ์หรือให้บริการที่สามารถขายได้ สินทรัพย์รวมถึงทรัพย์สินทางกายภาพเช่นพืชรถบรรทุกอุปกรณ์และสินค้าคงคลัง นอกจากนี้ยังมีสิ่งที่ไม่สามารถสัมผัสได้ แต่ยังคงมีอยู่และมีคุณค่าเช่นเครื่องหมายการค้าและสิทธิบัตร และเงินสดเองเป็นสินทรัพย์ เช่นเดียวกับการลงทุนของ บริษัท หนี้สินเป็นจำนวนเงินที่ บริษัท เป็นหนี้ของผู้อื่น เงินนี้อาจรวมถึงภาระผูกพันทุกประเภทเช่นเงินที่ยืมมาจากธนาคารเพื่อเปิดตัวผลิตภัณฑ์ใหม่ค่าเช่าอาคารใช้เป็นเงินสำหรับซัพพลายเออร์สำหรับวัสดุค่าจ้าง บริษัท เป็นหนี้พนักงานค่าใช้จ่ายในการทำความสะอาดด้านสิ่งแวดล้อมหรือภาษีที่ค้างชำระ รัฐบาล. หนี้สินรวมถึงภาระผูกพันในการจัดหาสินค้าหรือบริการให้กับลูกค้าในอนาคต ส่วนของผู้ถือหุ้นบางครั้งเรียกว่าทุนหรือมูลค่าสุทธิ เงินที่จะทิ้งไว้ถ้า บริษัท ขายสินทรัพย์ทั้งหมดและชำระหนี้สินทั้งหมด เงินที่เหลือนี้เป็นของผู้ถือหุ้นหรือเจ้าของของ บริษัท สูตรต่อไปนี้สรุปสิ่งที่แสดงในงบดุลสินทรัพย์หนี้สินของ บริษัท สินทรัพย์รวมของ บริษัท มีเท่ากันหรือมีการถ่วงดุลโดยระบุถึงผลรวมของหนี้สินและส่วนของผู้ถือหุ้น งบดุลของ บริษัท ได้รับการตั้งค่าเช่นเดียวกับสมการทางบัญชีขั้นพื้นฐานที่แสดงข้างต้น ที่ด้านซ้ายของงบดุล บริษัท จะแสดงรายการสินทรัพย์ของตน ด้านขวาจะแสดงหนี้สินและส่วนของผู้ถือหุ้น บางครั้งงบดุลแสดงสินทรัพย์ที่ด้านบนตามด้วยหนี้สินโดยมีส่วนของผู้ถือหุ้นอยู่ที่ด้านล่าง สินทรัพย์มีการระบุโดยทั่วไปขึ้นอยู่กับความเร็วที่จะแปลงเป็นเงินสด สินทรัพย์หมุนเวียนเป็นสิ่งที่ บริษัท คาดว่าจะแปลงเป็นเงินสดภายในหนึ่งปี ตัวอย่างที่ดีคือสินค้าคงคลัง บริษัท ส่วนใหญ่คาดว่าจะขายสินค้าคงคลังเป็นเงินสดภายในหนึ่งปี สินทรัพย์ไม่หมุนเวียนเป็นสิ่งที่ บริษัท ไม่คาดว่าจะแปลงเป็นเงินสดภายในหนึ่งปีหรือจะใช้เวลานานกว่าหนึ่งปีในการขาย สินทรัพย์ไม่หมุนเวียนประกอบด้วยสินทรัพย์ถาวร สินทรัพย์ถาวรคือสินทรัพย์ที่ใช้ในการประกอบธุรกิจ แต่ไม่สามารถขายได้เช่นรถบรรทุกเฟอร์นิเจอร์สำนักงานและทรัพย์สินอื่น ๆ หนี้สินโดยทั่วไปจะแสดงตามวันที่ครบกำหนด หนี้สินดังกล่าวมีทั้งปัจจุบันหรือระยะยาว หนี้สินหมุนเวียนเป็นหนี้สินที่ บริษัท คาดว่าจะจ่ายชำระภายในปี หนี้สินระยะยาวเป็นหนี้สินที่ต้องชำระเกินกว่าหนึ่งปี ส่วนของผู้ถือหุ้นคือจำนวนเงินที่เจ้าของลงทุนในหุ้นของ บริษัท บวกหรือลบกำไรหรือขาดทุนของ บริษัท ตั้งแต่เริ่มก่อตั้ง บางครั้ง บริษัท แจกจ่ายรายได้แทนการรักษาไว้ การกระจายเหล่านี้เรียกว่าเงินปันผล งบดุลแสดงภาพรวมสินทรัพย์หนี้สินและส่วนของผู้ถือหุ้นของ บริษัท ณ สิ้นงวดการรายงาน ไม่แสดงการไหลเข้าและออกจากบัญชีในระหว่างงวด งบกำไรขาดทุนงบกำไรเป็นรายงานที่แสดงรายได้ของ บริษัท ที่ได้รับในช่วงเวลาหนึ่ง ๆ (โดยปกติจะเป็นปีหรือบางส่วนของปี) งบกำไรขาดทุนยังแสดงค่าใช้จ่ายและค่าใช้จ่ายที่เกี่ยวข้องกับการสร้างรายได้ บรรทัดล่างสุดของข้อความมักแสดงรายได้หรือขาดทุนสุทธิของ บริษัท นี้จะบอกคุณว่า บริษัท ได้รับหรือสูญเสียในช่วงเวลา งบกำไรขาดทุนยังรายงานกำไรต่อหุ้น (หรือ EPS) การคำนวณนี้จะบอกคุณว่าผู้ถือหุ้นจะได้รับเงินเท่าไหร่หาก บริษัท ตัดสินใจแจกจ่ายกำไรสุทธิทั้งหมดของงวด (บริษัท แทบไม่เคยแจกจ่ายรายได้ทั้งหมดของตนเองโดยปกติจะนำเงินมาลงทุนใหม่ในธุรกิจ) เพื่อให้เข้าใจว่างบรายได้มีการตั้งค่าอย่างไรให้คิดว่าเป็นชุดของบันได คุณเริ่มต้นที่ด้านบนโดยมียอดขายรวมในรอบบัญชี จากนั้นคุณลงไปทีละขั้นตอน ในแต่ละขั้นตอนคุณจะหักค่าใช้จ่ายบางอย่างหรือค่าใช้จ่ายในการดำเนินงานอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้องกับการสร้างรายได้ ที่ด้านล่างของบันไดหลังจากหักค่าใช้จ่ายทั้งหมดแล้วคุณจะได้เรียนรู้ว่า บริษัท ได้รับหรือสูญเสียไปเท่าไรในระหว่างรอบระยะเวลาบัญชี คนมักจะเรียกว่าบรรทัดล่างนี้ ที่ด้านบนสุดของงบกำไรขาดทุนคือยอดรวมของเงินที่นำเข้ามาจากการขายผลิตภัณฑ์หรือบริการ บรรทัดด้านบนนี้มักเรียกว่ารายได้รวมหรือยอดขาย เรียกค่าเสื่อมราคาเนื่องจากค่าใช้จ่ายยังไม่ถูกหักออกจากบัญชี ดังนั้นตัวเลขเป็นจำนวนมากหรือไม่สละสลวย บรรทัดถัดไปคือเงินที่ บริษัท ไม่ต้องการที่จะเรียกเก็บจากยอดขายบางส่วน ซึ่งอาจเกิดจากตัวอย่างเช่นส่วนลดการขายหรือผลตอบแทนของสินค้า เมื่อคุณลบผลตอบแทนและรายได้จากรายได้รวมคุณจะได้รับรายได้สุทธิของ บริษัท สุทธิเรียกว่าเพราะถ้าคุณสามารถจินตนาการสุทธิรายได้เหล่านี้จะถูกทิ้งไว้ในสุทธิหลังจากการหักเงินสำหรับผลตอบแทนและค่าใช้จ่ายได้ออกมา การย้ายลงบันไดจากรายได้สุทธิมีหลายบรรทัดที่แสดงถึงค่าใช้จ่ายในการดำเนินงานประเภทต่างๆ แม้ว่าบรรทัดเหล่านี้จะรายงานในคำสั่งซื้อต่าง ๆ บรรทัดถัดไปหลังจากรายได้สุทธิมักแสดงค่าใช้จ่ายในการขาย หมายเลขนี้บอกจำนวนเงินที่ บริษัท ใช้จ่ายในการผลิตสินค้าหรือบริการที่ขายในระหว่างรอบระยะเวลาบัญชี บรรทัดถัดไปจะหักต้นทุนการขายออกจากรายได้สุทธิเพื่อให้ได้ยอดรวมย่อยที่เรียกว่ากำไรขั้นต้นหรือบางครั้งอัตรากำไรขั้นต้น เนื่องจากมีค่าใช้จ่ายบางอย่างที่ยังไม่ได้รับการหักล้าง ส่วนถัดไปเกี่ยวข้องกับค่าใช้จ่ายในการดำเนินงาน ค่าใช้จ่ายเหล่านี้เป็นค่าใช้จ่ายที่สนับสนุนการดำเนินงานของ บริษัท ในช่วงที่กำหนดตัวอย่างเช่นเงินเดือนของบุคลากรฝ่ายบริหารและค่าใช้จ่ายในการวิจัยผลิตภัณฑ์ใหม่ ๆ ค่าใช้จ่ายทางการตลาดเป็นอีกตัวอย่างหนึ่ง ค่าใช้จ่ายในการดำเนินงานแตกต่างจากต้นทุนขายซึ่งถูกหักล้างข้างต้นเนื่องจากค่าใช้จ่ายในการดำเนินงานไม่สามารถเชื่อมโยงโดยตรงกับการผลิตสินค้าหรือบริการที่ขายได้ ค่าเสื่อมราคาจะหักจากกำไรขั้นต้น ค่าเสื่อมราคาคำนึงถึงการสึกหรอของสินทรัพย์บางประเภทเช่นเครื่องจักรเครื่องมือและเฟอร์นิเจอร์ที่ใช้ในระยะยาว บริษัท กระจายต้นทุนของสินทรัพย์เหล่านี้ในช่วงที่มีการใช้ ขั้นตอนการกระจายค่าใช้จ่ายเหล่านี้เรียกว่าค่าเสื่อมราคาหรือค่าตัดจำหน่าย ค่าใช้จ่ายในการใช้สินทรัพย์ดังกล่าวในระหว่างงวดเป็นส่วนหนึ่งของต้นทุนเดิมของสินทรัพย์ หลังจากหักค่าใช้จ่ายในการดำเนินงานทั้งหมดออกจากกำไรขั้นต้นแล้วคุณจะได้รับผลกำไรจากการดำเนินงานก่อนหักดอกเบี้ยและภาษีเงินได้ นี้มักจะเรียกว่ารายได้จากการดำเนินงาน บริษัท ถัดไปต้องคำนวณดอกเบี้ยและรายจ่ายดอกเบี้ย รายได้ดอกเบี้ยเป็น บริษัท เงินที่ทำจากการรักษาเงินสดในบัญชีออมทรัพย์ที่มีดอกเบี้ยเงินกองทุนตลาดเงินและไม่ชอบ ในทางกลับกันดอกเบี้ยจ่ายคือ บริษัท เงินจ่ายดอกเบี้ยสำหรับเงินที่พวกเขายืม งบบางส่วนแสดงรายได้ดอกเบี้ยและดอกเบี้ยแยกต่างหาก งบกำไรขาดทุนบางรายการรวมตัวเลขสองตัว รายได้ดอกเบี้ยและค่าใช้จ่ายจะถูกบวกหรือลบออกจากกำไรจากการดำเนินงานเพื่อให้ได้กำไรจากการดำเนินงานก่อนภาษีเงินได้ สุดท้ายภาษีเงินได้จะถูกหักและคุณมาถึงบรรทัดล่าง: กำไรสุทธิหรือขาดทุนสุทธิ (กำไรสุทธิเรียกอีกอย่างว่ารายได้สุทธิหรือกำไรสุทธิ) ซึ่งจะบอกคุณว่า บริษัท มีรายได้หรือขาดทุนในช่วงบัญชีอย่างไร บริษัท มีกำไรหรือไม่ทำกำไรรายได้ต่อหุ้นหรือ EPS งบกำไรส่วนใหญ่ประกอบด้วยการคำนวณกำไรต่อหุ้นหรือ EPS การคำนวณนี้จะบอกคุณว่าผู้ถือหุ้นจะได้รับเงินปันผลเท่าใดสำหรับหุ้นแต่ละหุ้นที่ตนถืออยู่ถ้า บริษัท แจกจ่ายกำไรสุทธิทั้งหมดของงวดนี้ ในการคำนวณ EPS คุณจะได้กำไรสุทธิทั้งหมดหารด้วยจำนวนหุ้นที่จำหน่ายได้แล้วทั้งหมดของ บริษัท งบกระแสเงินสดงบกระแสเงินสดรายงานการไหลเข้าของ บริษัท และการไหลออกของเงินสด นี่เป็นสิ่งสำคัญเนื่องจาก บริษัท จำเป็นต้องมีเงินสดในมือเพียงพอที่จะจ่ายค่าใช้จ่ายและซื้อสินทรัพย์ ในขณะที่งบรายได้สามารถบอกคุณได้ว่า บริษัท มีกำไรหรือไม่ก็ตามงบกระแสเงินสดสามารถบอกคุณได้ว่า บริษัท สร้างรายได้หรือไม่ งบกระแสเงินสดแสดงการเปลี่ยนแปลงในช่วงเวลามากกว่าจำนวนเงินที่แน่นอนในช่วงเวลาหนึ่ง ใช้และจัดเรียงข้อมูลใหม่จากงบดุลและงบกำไรขาดทุนของ บริษัท บรรทัดล่างสุดของงบกระแสเงินสดแสดงการเพิ่มขึ้นสุทธิหรือลดลงของเงินสดในงวด โดยทั่วไปงบกระแสเงินสดจะแบ่งออกเป็น 3 ส่วนหลัก (1) กิจกรรมดำเนินงาน (2) กิจกรรมลงทุนและ (3) กิจกรรมจัดหาเงิน กิจกรรมการดำเนินงานส่วนแรกของงบกระแสเงินสดจะวิเคราะห์กระแสเงินสดของ บริษัท จากรายได้หรือขาดทุนสุทธิ สำหรับงบการเงินส่วนใหญ่ส่วนของงบกระแสเงินสดนี้จะกระทบยอดกำไรสุทธิตามที่ปรากฏในงบกำไรขาดทุนกับเงินสดที่ บริษัท ได้รับจากหรือใช้ไปในกิจกรรมดำเนินงาน โดยจะปรับกำไรสุทธิสำหรับรายการที่ไม่ใช่เงินสด (เช่นการเพิ่มค่าเสื่อมราคาหลังหักค่าเสื่อมราคา) และปรับเงินสดที่ใช้หรือได้รับจากสินทรัพย์และหนี้สินดำเนินงานอื่น ๆ กิจกรรมการลงทุนส่วนที่สองของงบกระแสเงินสดแสดงกระแสเงินสดจากกิจกรรมการลงทุนทั้งหมดซึ่งรวมถึงการซื้อหรือขายสินทรัพย์ระยะยาวเช่นที่ดินอาคารและอุปกรณ์ตลอดจนหลักทรัพย์เพื่อการลงทุน หาก บริษัท ซื้อเครื่องจักรชิ้นหนึ่งงบกระแสเงินสดจะสะท้อนถึงกิจกรรมนี้เป็นกระแสเงินสดจ่ายจากกิจกรรมลงทุนเนื่องจากใช้เงินสด หาก บริษัท ตัดสินใจที่จะขายเงินลงทุนบางส่วนจากพอร์ตการลงทุนเงินที่ได้จากการขายจะแสดงเป็นกระแสเงินสดรับจากกิจกรรมลงทุนเนื่องจากมีเงินสด กิจกรรมจัดหาเงินส่วนที่สามของงบกระแสเงินสดแสดงกระแสเงินสดจากกิจกรรมจัดหาเงินทั้งหมด แหล่งที่มาของกระแสเงินสดโดยทั่วไป ได้แก่ เงินสดที่เพิ่มขึ้นจากการขายหุ้นและพันธบัตรหรือการกู้ยืมเงินจากธนาคาร ในทำนองเดียวกันการจ่ายเงินกู้ธนาคารจะแสดงเป็นกระแสเงินสด อ่าน Footnotes ม้าที่เรียกว่า Read the Footnotes วิ่งใน Kentucky Derby 2004 เขาจบที่เจ็ด แต่ถ้าเขาชนะก็จะได้รับชัยชนะสำหรับผู้เสนอความรู้ทางการเงินทุก สิ่งสำคัญที่ต้องอ่านเชิงอรรถ หมายเหตุประกอบงบการเงินประกอบไปด้วยข้อมูล ต่อไปนี้เป็นข้อมูลสำคัญบางประการ: นโยบายและแนวปฏิบัติทางการบัญชีที่สำคัญ บริษัท ต้องเปิดเผยนโยบายการบัญชีที่มีความสำคัญต่อภาพพจน์ของฐานะการเงินและผลการดำเนินงานของ บริษัท เหล่านี้มักจะต้องมีการบริหารจัดการที่ยากที่สุดการตัดสินบุคคลหรือซับซ้อน ภาษีรายได้เชิงอรรถข้อมูลรายละเอียดเกี่ยวกับภาษีเงินได้ในปัจจุบันและภาษีเงินได้รอการตัดบัญชีของ บริษัท ข้อมูลจะถูกแบ่งย่อยตามระดับของรัฐบาลกลางรัฐท้องถิ่นและต่างประเทศรวมถึงรายการหลักที่มีผลกระทบต่ออัตราภาษีของ บริษัท ที่มีประสิทธิภาพ แผนการบำเหน็จบำนาญและโปรแกรมการเกษียณอายุอื่น ๆ เชิงอรรถอภิปรายแผนการบำเหน็จบำนาญของ บริษัท และโครงการสวัสดิการอื่น ๆ ที่เกษียณอายุหรือหลังการจ้างงาน บันทึกย่อประกอบด้วยข้อมูลเฉพาะเกี่ยวกับสินทรัพย์และค่าใช้จ่ายของโปรแกรมเหล่านี้และระบุว่าแผนการนี้มีมากหรือต่ำกว่าทุนสนับสนุน ตัวเลือกหุ้นนอกจากนี้โน้ตยังมีข้อมูลเกี่ยวกับตัวเลือกหุ้นที่ให้แก่เจ้าหน้าที่และพนักงานซึ่งรวมถึงวิธีการบัญชีสำหรับการชดเชยหุ้นและผลกระทบของวิธีการกับผลลัพธ์ที่รายงาน อ่าน MDA คุณสามารถดูคำอธิบายเกี่ยวกับผลการดำเนินงานทางการเงินของ บริษัท ในส่วนของรายงานรายไตรมาสหรือรายงานประจำปีที่มีสิทธิ์การอภิปรายเกี่ยวกับการจัดการและการวิเคราะห์สภาพทางการเงินและผลการดำเนินงาน MDA เป็นโอกาสที่ผู้บริหารจะให้ความเห็นเกี่ยวกับผลการดำเนินงานและสภาพทางการเงินของ บริษัท ผู้บริหารของ บริษัท มีโอกาสที่จะบอกให้นักลงทุนทราบว่างบการเงินแสดงและไม่แสดงตลอดจนแนวโน้มและความเสี่ยงที่สำคัญที่มีรูปร่างในอดีตหรือมีแนวโน้มที่จะเป็นตัวกำหนดอนาคตของ บริษัท กฎ ก. ล.ต. กำหนด MDA ต้องมีการเปิดเผยข้อมูลเกี่ยวกับแนวโน้มเหตุการณ์หรือความไม่แน่นอนที่ผู้บริหารทราบว่าอาจมีผลกระทบต่อข้อมูลทางการเงินที่รายงานไว้ วัตถุประสงค์ของ MDA คือการให้ข้อมูลแก่นักลงทุนซึ่งผู้บริหารของ บริษัท เชื่อว่ามีความจำเป็นเพื่อให้เข้าใจถึงสภาวะทางการเงินการเปลี่ยนแปลงสภาวะทางการเงินและผลการดำเนินงาน มีจุดมุ่งหมายเพื่อช่วยให้นักลงทุนเห็น บริษัท ผ่านสายตาของผู้บริหาร นอกจากนี้ยังมีวัตถุประสงค์เพื่อจัดเตรียมบริบทสำหรับงบการเงินและข้อมูลเกี่ยวกับรายได้และกระแสเงินสดของ บริษัท อัตราส่วนทางการเงินและการคำนวณคุณอาจเคยได้ยินคนพูดคุยเกี่ยวกับวลีต่างๆเช่นอัตราส่วน PE, อัตราส่วนสภาพคล่องและอัตราส่วนกำไรจากการดำเนินงาน แต่สิ่งที่คำเหล่านี้มีความหมายและทำไมพวกเขาไม่ปรากฏในงบการเงินด้านล่างเป็นเพียงบางส่วนของหลายอัตราส่วนที่นักลงทุนคำนวณจากข้อมูลงบการเงินและจากนั้นใช้ในการประเมิน บริษัท ตามกฎทั่วไปอัตราส่วนที่พึงประสงค์แตกต่างกันไปตามอุตสาหกรรม อัตราส่วนหนี้สินต่อส่วนของผู้ถือหุ้นจะเปรียบเทียบหนี้สินรวมของ บริษัท ต่อส่วนของผู้ถือหุ้น ทั้งสองตัวเลขเหล่านี้สามารถพบได้ในงบดุลของ บริษัท ในการคำนวณอัตราส่วนหนี้สินต่อทุนให้คุณแบ่งหนี้สินรวมของ บริษัท ออกจากส่วนของผู้ถือหุ้นหรืออัตราส่วนหนี้สินต่อหนี้สินรวมหนี้สินส่วนของผู้ถือหุ้นหาก บริษัท มีอัตราส่วนหนี้สินต่อทุนเท่ากับ 2 ต่อ 1 หมายความว่า บริษัท มีหนี้สินสองเหรียญต่อผู้ถือหุ้นทุกรายที่ลงทุนใน บริษัท กล่าวอีกนัยหนึ่ง บริษัท จะรับภาระหนี้ในอัตราที่มากกว่าสองเท่าของเจ้าของที่ลงทุนใน บริษัท อัตราส่วนการหมุนเวียนสินค้าคงคลังเปรียบเทียบต้นทุนการขายของ บริษัท ในงบกำไรขาดทุนโดยมียอดคงเหลือคงเหลือเฉลี่ยสำหรับงวด เมื่อต้องการคำนวณยอดคงเหลือคงเหลือเฉลี่ยสำหรับงวดให้ดูที่หมายเลขสินค้าคงคลังที่แสดงในงบดุล ใช้ยอดคงเหลือที่ระบุไว้ในช่วงเวลาของรายงานและเพิ่มยอดคงเหลือตามที่ระบุไว้ในช่วงเวลาเปรียบเทียบก่อนหน้านี้แล้วหารด้วยสอง (โปรดจำไว้ว่างบดุลเป็นภาพรวมในเวลาดังนั้นยอดคงเหลือคงเหลือสำหรับงวดก่อนหน้าจึงเป็นยอดดุลเริ่มต้นสำหรับงวดปัจจุบันและยอดคงเหลือคงเหลือสำหรับงวดปัจจุบันเป็นยอดคงเหลือ) ในการคำนวณอัตราส่วนการหมุนเวียนสินค้าคงคลังให้หาร ต้นทุนสินค้าของ บริษัท (ต่ำกว่ารายได้สุทธิในงบกำไรขาดทุน) โดยคิดเป็นปริมาณสินค้าคงคลังเฉลี่ยสำหรับงวดหรือ Cost of Inventory Turnover Ratio ของสินค้าคงคลังเฉลี่ยสำหรับงวดหาก บริษัท มีอัตราการหมุนเวียนสินค้าคงคลัง 2 ต่อ 1 หมายถึง ที่สินค้าคงคลังของ บริษัท หันมาเป็นสองเท่าในช่วงเวลาที่รายงาน อัตรากำไรจากการดำเนินงานเปรียบเทียบรายได้จากการดำเนินงานของ บริษัท กับรายได้สุทธิ ทั้งสองตัวเลขเหล่านี้สามารถพบได้ในงบกำไรขาดทุนของ บริษัท ในการคำนวณกำไรจากการดำเนินงานคุณจะแบ่งรายได้จากการดำเนินงาน (ก่อนหักดอกเบี้ยและภาษีเงินได้) จากรายได้สุทธิหรือรายได้จากการดำเนินงานจากอัตราการดำเนินงานรายได้สุทธิส่วนใหญ่จะคำนวณเป็นเปอร์เซ็นต์ มันแสดงให้เห็นว่าสำหรับแต่ละดอลลาร์ของยอดขายร้อยละเป็นกำไร PE เปรียบเทียบราคาหุ้นของ บริษัท กับกำไรต่อหุ้น ในการคำนวณอัตราส่วน PE ของ บริษัท คุณจะแบ่งราคาหุ้นของ บริษัท โดยหารกำไรต่อหุ้นหรืออัตราส่วน PE ต่อหุ้นกำไรต่อหุ้นหากหุ้นของ บริษัท มีการซื้อขายที่ 20 บาทต่อหุ้นและ บริษัท มีรายได้ 2 หุ้นต่อหุ้นแล้ว บริษัท ของ PE อัตราส่วนคือ 10 ต่อ 1 หุ้นของ บริษัท กำลังขายที่ 10 เท่าของรายได้ เงินทุนหมุนเวียนคือเงินที่เหลือถ้า บริษัท ชำระหนี้สินหมุนเวียน (นั่นคือหนี้สินที่ถึงกำหนดชำระภายในหนึ่งปีนับจากวันที่ในงบดุล) จากสินทรัพย์หมุนเวียน เงินทุนหมุนเวียนสินทรัพย์หมุนเวียนหนี้สินหมุนเวียนนำมารวมกันแม้ว่าเอกสารฉบับนี้จะกล่าวถึงงบการเงินแต่ละฉบับแยกกันโปรดจำไว้ว่าทุกเรื่องเกี่ยวข้องกัน การเปลี่ยนแปลงในสินทรัพย์และหนี้สินที่คุณเห็นในงบดุลจะสะท้อนให้เห็นในรายได้และค่าใช้จ่ายที่คุณเห็นในงบกำไรขาดทุนซึ่งจะส่งผลให้เกิดผลกำไรหรือขาดทุนของ บริษัท กระแสเงินสดให้ข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับสินทรัพย์เงินสดที่แสดงในงบดุลและเกี่ยวข้อง แต่ไม่เท่ากันกับกำไรสุทธิที่แสดงในงบกำไรขาดทุน และอื่น ๆ ไม่มีงบการเงินใดบอกเล่าเรื่องราวที่สมบูรณ์ แต่รวมพวกเขาให้ข้อมูลที่มีประสิทธิภาพมากสำหรับนักลงทุน และข้อมูลเป็นเครื่องมือที่ดีที่สุดสำหรับผู้ลงทุนเมื่อพิจารณาถึงการลงทุนอย่างชาญฉลาดสำหรับครั้งสุดท้าย: ตัวเลือกหุ้นมีค่าใช้จ่ายเวลาสิ้นสุดการอภิปรายเกี่ยวกับการบัญชีสำหรับตัวเลือกหุ้นการโต้เถียงเกิดขึ้นนานเกินไป ในความเป็นจริงกฎการรายงานตัวเลือกหุ้นผู้บริหารจะเริ่มตั้งแต่ปีพ. ศ. 2515 เมื่อคณะกรรมการหลักการบัญชี (Accounting Principles Board) ซึ่งเป็นบรรพบุรุษของคณะกรรมการมาตรฐานการบัญชีการเงิน (FASB) ได้ออก APB 25 กฎระบุว่าต้นทุนของตัวเลือกที่ให้ วันที่ควรจะวัดโดยความแตกต่างที่แท้จริงของพวกเขามีความแตกต่างระหว่างมูลค่าตลาดยุติธรรมในปัจจุบันของหุ้นและราคาการใช้สิทธิของตัวเลือก ภายใต้วิธีนี้ไม่มีการกำหนดต้นทุนให้กับตัวเลือกเมื่อราคาการใช้สิทธิถูกกำหนดด้วยราคาตลาดในปัจจุบัน เหตุผลของกฎค่อนข้างง่ายเนื่องจากไม่มีการเปลี่ยนแปลงเงินสดเมื่อได้รับเงินทุนการออกออปชันหุ้นไม่ใช่รายการที่สำคัญทางเศรษฐกิจ Thats สิ่งที่หลายคนคิดว่าในเวลา ยิ่งกว่านั้นทฤษฎีหรือการปฏิบัติเพียงเล็กน้อยก็พร้อมใช้งานในปีพ. ศ. 2515 เพื่อเป็นแนวทางในการกำหนดมูลค่าของเครื่องมือทางการเงินที่ไม่ได้รับการยกเว้น APB 25 ล้าสมัยภายในหนึ่งปี สิ่งพิมพ์ในปีพ. ศ. 2516 ของสูตร Black-Scholes กระตุ้นให้เกิดการเติบโตอย่างมากในตลาดสำหรับการซื้อขายหุ้นในตลาดหลักทรัพย์การเคลื่อนไหวที่เสริมด้วยการเปิดตัวนอกจากนี้ในปีพ. ศ. 2516 ของ Chicago Board Options Exchange ไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่การเติบโตของตลาดการซื้อขายสัญญาซื้อขายล่วงหน้าถูกสะท้อนโดยการใช้สิทธิเลือกหุ้นที่เพิ่มขึ้นในการจ่ายค่าตอบแทนของผู้บริหารและพนักงาน ศูนย์สิทธิการเป็นเจ้าของพนักงานแห่งชาติประมาณการว่ามีพนักงานเกือบ 10 ล้านคนได้รับสิทธิในการซื้อหุ้นในปี 2543 ในจำนวนน้อยกว่า 1 ล้านคนในปีพ. ศ. 2533 ในไม่ช้ามันก็ชัดเจนทั้งในทางทฤษฎีและการปฏิบัติว่าทางเลือกใด ๆ มีมูลค่ามากกว่ามูลค่าที่แท้จริงที่กำหนดโดย APB 25. FASB เริ่มทบทวนการเลือกบัญชีหุ้นในปี 2527 และหลังจากผ่านไปนานกว่าทศวรรษแห่งการโต้เถียงที่รุนแรงในที่สุดก็ได้ออก SFAS 123 ในเดือนตุลาคม พ. ศ. 2538 ทั้งนี้ บริษัท มิได้แนะนำ บริษัท SFAS ให้รายงานต้นทุนของตัวเลือกที่ได้รับและเพื่อกำหนดมูลค่าตลาดยุติธรรม โดยใช้แบบจำลองการคิดราคา มาตรฐานใหม่นี้เป็นการประนีประนอมซึ่งสะท้อนถึงการล็อบบี้ที่รุนแรงโดยนักธุรกิจและนักการเมืองในการรายงานที่จำเป็น พวกเขาอ้างว่าตัวเลือกหุ้นของผู้บริหารถือเป็นองค์ประกอบที่กำหนดไว้ในยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาเศรษฐกิจพิเศษของอเมริกาดังนั้นความพยายามในการเปลี่ยนแปลงกฎเกณฑ์ทางบัญชีสำหรับพวกเขาคือการโจมตีรูปแบบที่ประสบความสำเร็จอย่างมหาศาลสำหรับการสร้างธุรกิจใหม่ ๆ ในอเมริกา อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่ บริษัท ส่วนใหญ่เลือกที่จะละเว้นข้อเสนอแนะที่พวกเขาคัดค้านอย่างรุนแรงและยังคงบันทึกเฉพาะค่าที่แท้จริงในวันที่ให้โดยปกติจะเป็นศูนย์ของทุนสนับสนุนตัวเลือกหุ้นของพวกเขา ต่อจากนี้ความนิยมในราคาหุ้นที่เพิ่มสูงขึ้นทำให้นักวิจารณ์เห็นว่ามีรูปแบบการเลือกใช้จ่ายมากขึ้นเช่นสปิริตสปอร์ต แต่เนื่องจากความผิดพลาดการอภิปรายได้กลับมาพร้อมกับการแก้แค้น ปัญหาเรื่องอื้อฉาวในบัญชีของ บริษัท โดยเฉพาะได้เผยให้เห็นว่าภาพของผลการดำเนินงานทางเศรษฐกิจที่เกิดขึ้นจริงของ บริษัท หลายแห่งมีความลวงเพียงใดในภาพพจน์ของพวกเขา นักลงทุนและหน่วยงานกำกับดูแลได้ตระหนักว่าการชดเชยตามตัวเลือกนี้เป็นปัจจัยที่ทำให้เกิดการบิดเบือนอย่างมาก หาก AOL Time Warner ในปี 2544 ได้รายงานว่ามีค่าใช้จ่ายหุ้นของพนักงานตามคำแนะนำของ SFAS 123 จะทำให้ขาดทุนจากการดำเนินงานอยู่ที่ประมาณ 1.7 พันล้านรายแทนที่จะเป็นรายได้จากการดำเนินงานที่ 700 ล้านรายที่รายงานไว้จริง เราเชื่อว่ากรณีที่ตัวเลือกการใช้จ่ายมากจนเกินไปและในหน้าต่อ ๆ ไปเราจะตรวจสอบและยกเลิกการอ้างสิทธิ์หลักที่เสนอโดยผู้ที่ยังคงคัดค้าน เราแสดงให้เห็นว่าตรงกันข้ามกับข้อคิดเห็นของผู้เชี่ยวชาญเหล่านี้การให้สิทธิในหุ้นมีผลกระทบต่อกระแสเงินสดอย่างแท้จริงซึ่งจำเป็นต้องมีการรายงานว่าวิธีการวัดปริมาณความหมายเหล่านี้มีอยู่การเปิดเผยเชิงอรรถนั้นไม่ใช่สิ่งที่ยอมรับได้สำหรับการรายงานธุรกรรมในรายได้ แถลงการณ์และงบดุลและการยอมรับอย่างเต็มที่ของค่าใช้จ่ายตัวเลือกไม่จำเป็นต้องคำนวณแรงจูงใจของกิจการผู้ประกอบการ จากนั้นเราจะพูดถึงวิธีที่ บริษัท ต่างๆอาจจะรายงานเกี่ยวกับต้นทุนของตัวเลือกต่างๆในงบกำไรขาดทุนและงบดุลของพวกเขา ความผิดพลาดที่ 1: ตัวเลือกสต็อคไม่แสดงถึงต้นทุนที่แท้จริงหลักการพื้นฐานของการบัญชีว่างบการเงินควรบันทึกธุรกรรมที่มีนัยสำคัญทางเศรษฐกิจ ไม่มีใครสงสัยว่าตัวเลือกการซื้อขายมีคุณสมบัติตรงตามเกณฑ์มูลค่าหลายพันล้านดอลลาร์ที่ซื้อและขายทุกวันทั้งในตลาดที่ไม่ขายตามเคาน์เตอร์หรือในตลาดหุ้น สำหรับหลาย ๆ คนแม้ว่าการให้ทุนหุ้นของ บริษัท เป็นเรื่องที่แตกต่างกัน การทำธุรกรรมเหล่านี้ไม่สำคัญทางเศรษฐกิจการโต้เถียงเพราะไม่มีเงินสดเปลี่ยนมือ ในฐานะที่เป็นอดีตผู้บริหารของ American Express CEO Harvey Golub ได้กล่าวไว้ในบทความ Wall Street Journal เมื่อวันที่ 8 สิงหาคม 2545 เงินทุนสนับสนุนหุ้นจะไม่เสียค่าใช้จ่ายใด ๆ กับ บริษัท ดังนั้นจึงไม่ควรบันทึกเป็นค่าใช้จ่ายในงบกำไรขาดทุน That position defies economic logic, not to mention common sense, in several respects. For a start, transfers of value do not have to involve transfers of cash. While a transaction involving a cash receipt or payment is sufficient to generate a recordable transaction, it is not necessary. Events such as exchanging stock for assets, signing a lease, providing future pension or vacation benefits for current-period employment, or acquiring materials on credit all trigger accounting transactions because they involve transfers of value, even though no cash changes hands at the time the transaction occurs. Even if no cash changes hands, issuing stock options to employees incurs a sacrifice of cash, an opportunity cost, which needs to be accounted for. If a company were to grant stock, rather than options, to employees, everyone would agree that the companys cost for this transaction would be the cash it otherwise would have received if it had sold the shares at the current market price to investors. It is exactly the same with stock options. When a company grants options to employees, it forgoes the opportunity to receive cash from underwriters who could take these same options and sell them in a competitive options market to investors. Warren Buffett made this point graphically in an April 9, 2002, Washington Post column when he stated: Berkshire Hathaway will be happy to receive options in lieu of cash for many of the goods and services that we sell corporate America. Granting options to employees rather than selling them to suppliers or investors via underwriters involves an actual loss of cash to the firm. It can, of course, be more reasonably argued that the cash forgone by issuing options to employees, rather than selling them to investors, is offset by the cash the company conserves by paying its employees less cash. As two widely respected economists, Burton G. Malkiel and William J. Baumol, noted in an April 4, 2002, Wall Street Journal article: A new, entrepreneurial firm may not be able to provide the cash compensation needed to attract outstanding workers. Instead, it can offer stock options. But Malkiel and Baumol, unfortunately, do not follow their observation to its logical conclusion. For if the cost of stock options is not universally incorporated into the measurement of net income, companies that grant options will underreport compensation costs, and it wont be possible to compare their profitability, productivity, and return-on-capital measures with those of economically equivalent companies that have merely structured their compensation system in a different way. The following hypothetical illustration shows how that can happen. Imagine two companies, KapCorp and MerBod, competing in exactly the same line of business. The two differ only in the structure of their employee compensation packages. KapCorp pays its workers 400,000 in total compensation in the form of cash during the year. At the beginning of the year, it also issues, through an underwriting, 100,000 worth of options in the capital market, which cannot be exercised for one year, and it requires its employees to use 25 of their compensation to buy the newly issued options. The net cash outflow to KapCorp is 300,000 (400,000 in compensation expense less 100,000 from the sale of the options). MerBods approach is only slightly different. It pays its workers 300,000 in cash and issues them directly 100,000 worth of options at the start of the year (with the same one-year exercise restriction). Economically, the two positions are identical. Each company has paid a total of 400,000 in compensation, each has issued 100,000 worth of options, and for each the net cash outflow totals 300,000 after the cash received from issuing the options is subtracted from the cash spent on compensation. Employees at both companies are holding the same 100,000 of options during the year, producing the same motivation, incentive, and retention effects. How legitimate is an accounting standard that allows two economically identical transactions to produce radically different numbers In preparing its year-end statements, KapCorp will book compensation expense of 400,000 and will show 100,000 in options on its balance sheet in a shareholder equity account. If the cost of stock options issued to employees is not recognized as an expense, however, MerBod will book a compensation expense of only 300,000 and not show any options issued on its balance sheet. Assuming otherwise identical revenues and costs, it will look as though MerBods earnings were 100,000 higher than KapCorps. MerBod will also seem to have a lower equity base than KapCorp, even though the increase in the number of shares outstanding will eventually be the same for both companies if all the options are exercised. As a result of the lower compensation expense and lower equity position, MerBods performance by most analytic measures will appear to be far superior to KapCorps. This distortion is, of course, repeated every year that the two firms choose the different forms of compensation. How legitimate is an accounting standard that allows two economically identical transactions to produce radically different numbers Fallacy 2: The Cost of Employee Stock Options Cannot Be Estimated Some opponents of option expensing defend their position on practical, not conceptual, grounds. Option-pricing models may work, they say, as a guide for valuing publicly traded options. But they cant capture the value of employee stock options, which are private contracts between the company and the employee for illiquid instruments that cannot be freely sold, swapped, pledged as collateral, or hedged. It is indeed true that, in general, an instruments lack of liquidity will reduce its value to the holder. But the holders liquidity loss makes no difference to what it costs the issuer to create the instrument unless the issuer somehow benefits from the lack of liquidity. And for stock options, the absence of a liquid market has little effect on their value to the holder. The great beauty of option-pricing models is that they are based on the characteristics of the underlying stock. Thats precisely why they have contributed to the extraordinary growth of options markets over the last 30 years. The Black-Scholes price of an option equals the value of a portfolio of stock and cash that is managed dynamically to replicate the payoffs to that option. With a completely liquid stock, an otherwise unconstrained investor could entirely hedge an options risk and extract its value by selling short the replicating portfolio of stock and cash. In that case, the liquidity discount on the options value would be minimal. And that applies even if there were no market for trading the option directly. Therefore, the liquidityor lack thereofof markets in stock options does not, by itself, lead to a discount in the options value to the holder. Investment banks, commercial banks, and insurance companies have now gone far beyond the basic, 30-year-old Black-Scholes model to develop approaches to pricing all sorts of options: Standard ones. Exotic ones. Options traded through intermediaries, over the counter, and on exchanges. Options linked to currency fluctuations. Options embedded in complex securities such as convertible debt, preferred stock, or callable debt like mortgages with prepay features or interest rate caps and floors. A whole subindustry has developed to help individuals, companies, and money market managers buy and sell these complex securities. Current financial technology certainly permits firms to incorporate all the features of employee stock options into a pricing model. A few investment banks will even quote prices for executives looking to hedge or sell their stock options prior to vesting, if their companys option plan allows it. Of course, formula-based or underwriters estimates about the cost of employee stock options are less precise than cash payouts or share grants. But financial statements should strive to be approximately right in reflecting economic reality rather than precisely wrong. Managers routinely rely on estimates for important cost items, such as the depreciation of plant and equipment and provisions against contingent liabilities, such as future environmental cleanups and settlements from product liability suits and other litigation. When calculating the costs of employees pensions and other retirement benefits, for instance, managers use actuarial estimates of future interest rates, employee retention rates, employee retirement dates, the longevity of employees and their spouses, and the escalation of future medical costs. Pricing models and extensive experience make it possible to estimate the cost of stock options issued in any given period with a precision comparable to, or greater than, many of these other items that already appear on companies income statements and balance sheets. Not all the objections to using Black-Scholes and other option valuation models are based on difficulties in estimating the cost of options granted. For example, John DeLong, in a June 2002 Competitive Enterprise Institute paper entitled The Stock Options Controversy and the New Economy, argued that even if a value were calculated according to a model, the calculation would require adjustment to reflect the value to the employee. He is only half right. By paying employees with its own stock or options, the company forces them to hold highly non-diversified financial portfolios, a risk further compounded by the investment of the employees own human capital in the company as well. Since almost all individuals are risk averse, we can expect employees to place substantially less value on their stock option package than other, better-diversified, investors would. Estimates of the magnitude of this employee risk discountor deadweight cost, as it is sometimes calledrange from 20 to 50, depending on the volatility of the underlying stock and the degree of diversification of the employees portfolio. The existence of this deadweight cost is sometimes used to justify the apparently huge scale of option-based remuneration handed out to top executives. A company seeking, for instance, to reward its CEO with 1 million in options that are worth 1,000 each in the market may (perhaps perversely) reason that it should issue 2,000 rather than 1,000 options because, from the CEOs perspective, the options are worth only 500 each. (We would point out that this reasoning validates our earlier point that options are a substitute for cash.) But while it might arguably be reasonable to take deadweight cost into account when deciding how much equity-based compensation (such as options) to include in an executives pay packet, it is certainly not reasonable to let dead-weight cost influence the way companies record the costs of the packets. Financial statements reflect the economic perspective of the company, not the entities (including employees) with which it transacts. When a company sells a product to a customer, for example, it does not have to verify what the product is worth to that individual. It counts the expected cash payment in the transaction as its revenue. Similarly, when the company purchases a product or service from a supplier, it does not examine whether the price paid was greater or less than the suppliers cost or what the supplier could have received had it sold the product or service elsewhere. The company records the purchase price as the cash or cash equivalent it sacrificed to acquire the good or service. Suppose a clothing manufacturer were to build a fitness center for its employees. The company would not do so to compete with fitness clubs. It would build the center to generate higher revenues from increased productivity and creativity of healthier, happier employees and to reduce costs arising from employee turnover and illness. The cost to the company is clearly the cost of building and maintaining the facility, not the value that the individual employees might place on it. The cost of the fitness center is recorded as a periodic expense, loosely matched to the expected revenue increase and reductions in employee-related costs. The only reasonable justification we have seen for costing executive options below their market value stems from the observation that many options are forfeited when employees leave, or are exercised too early because of employees risk aversion. In these cases, existing shareholders equity is diluted less than it would otherwise be, or not at all, consequently reducing the companys compensation cost. While we agree with the basic logic of this argument, the impact of forfeiture and early exercise on theoretical values may be grossly exaggerated. (See The Real Impact of Forfeiture and Early Exercise at the end of this article.) The Real Impact of Forfeiture and Early Exercise Unlike cash salary, stock options cannot be transferred from the individual granted them to anyone else. Nontransferability has two effects that combine to make employee options less valuable than conventional options traded in the market. First, employees forfeit their options if they leave the company before the options have vested. Second, employees tend to reduce their risk by exercising vested stock options much earlier than a well-diversified investor would, thereby reducing the potential for a much higher payoff had they held the options to maturity. Employees with vested options that are in the money will also exercise them when they quit, since most companies require employees to use or lose their options upon departure. In both cases, the economic impact on the company of issuing the options is reduced, since the value and relative size of existing shareholders stakes are diluted less than they could have been, or not at all. Recognizing the increasing probability that companies will be required to expense stock options, some opponents are fighting a rearguard action by trying to persuade standard setters to significantly reduce the reported cost of those options, discounting their value from that measured by financial models to reflect the strong likelihood of forfeiture and early exercise. Current proposals put forth by these people to FASB and IASB would allow companies to estimate the percentage of options forfeited during the vesting period and reduce the cost of option grants by this amount. Also, rather than use the expiration date for the option life in an option-pricing model, the proposals seek to allow companies to use an expected life for the option to reflect the likelihood of early exercise. Using an expected life (which companies may estimate at close to the vesting period, say, four years) instead of the contractual period of, say, ten years, would significantly reduce the estimated cost of the option. Some adjustment should be made for forfeiture and early exercise. But the proposed method significantly overstates the cost reduction since it neglects the circumstances under which options are most likely to be forfeited or exercised early. When these circumstances are taken into account, the reduction in employee option costs is likely to be much smaller. First, consider forfeiture. Using a flat percentage for forfeitures based on historical or prospective employee turnover is valid only if forfeiture is a random event, like a lottery, independent of the stock price. In reality, however, the likelihood of forfeiture is negatively related to the value of the options forfeited and, hence, to the stock price itself. People are more likely to leave a company and forfeit options when the stock price has declined and the options are worth little. But if the firm has done well and the stock price has increased significantly since grant date, the options will have become much more valuable, and employees will be much less likely to leave. If employee turnover and forfeiture are more likely when the options are least valuable, then little of the options total cost at grant date is reduced because of the probability of forfeiture. The argument for early exercise is similar. It also depends on the future stock price. Employees will tend to exercise early if most of their wealth is bound up in the company, they need to diversify, and they have no other way to reduce their risk exposure to the companys stock price. Senior executives, however, with the largest option holdings, are unlikely to exercise early and destroy option value when the stock price has risen substantially. Often they own unrestricted stock, which they can sell as a more efficient means to reduce their risk exposure. Or they have enough at stake to contract with an investment bank to hedge their option positions without exercising prematurely. As with the forfeiture feature, the calculation of an expected option life without regard to the magnitude of the holdings of employees who exercise early, or to their ability to hedge their risk through other means, would significantly underestimate the cost of options granted. Option-pricing models can be modified to incorporate the influence of stock prices and the magnitude of employees option and stock holdings on the probabilities of forfeiture and early exercise. (See, for example, Mark Rubinsteins Fall 1995 article in the Journal of Derivatives . On the Accounting Valuation of Employee Stock Options.) The actual magnitude of these adjustments needs to be based on specific company data, such as stock price appreciation and distribution of option grants among employees. The adjustments, properly assessed, could turn out to be significantly smaller than the proposed calculations (apparently endorsed by FASB and IASB) would produce. Indeed, for some companies, a calculation that ignores forfeiture and early exercise altogether could come closer to the true cost of options than one that entirely ignores the factors that influence employees forfeiture and early exercise decisions. Fallacy 3: Stock Option Costs Are Already Adequately Disclosed Another argument in defense of the existing approach is that companies already disclose information about the cost of option grants in the footnotes to the financial statements. Investors and analysts who wish to adjust income statements for the cost of options, therefore, have the necessary data readily available. We find that argument hard to swallow. As we have pointed out, it is a fundamental principle of accounting that the income statement and balance sheet should portray a companys underlying economics. Relegating an item of such major economic significance as employee option grants to the footnotes would systematically distort those reports. But even if we were to accept the principle that footnote disclosure is sufficient, in reality we would find it a poor substitute for recognizing the expense directly on the primary statements. For a start, investment analysts, lawyers, and regulators now use electronic databases to calculate profitability ratios based on the numbers in companies audited income statements and balance sheets. An analyst following an individual company, or even a small group of companies, could make adjustments for information disclosed in footnotes. But that would be difficult and costly to do for a large group of companies that had put different sorts of data in various nonstandard formats into footnotes. Clearly, it is much easier to compare companies on a level playing field, where all compensation expenses have been incorporated into the income numbers. Whats more, numbers divulged in footnotes can be less reliable than those disclosed in the primary financial statements. For one thing, executives and auditors typically review supplementary footnotes last and devote less time to them than they do to the numbers in the primary statements. As just one example, the footnote in eBays FY 2000 annual report reveals a weighted average grant-date fair value of options granted during 1999 of 105.03 for a year in which the weighted average exercise price of shares granted was 64.59. Just how the value of options granted can be 63 more than the value of the underlying stock is not obvious. In FY 2000, the same effect was reported: a fair value of options granted of 103.79 with an average exercise price of 62.69. Apparently, this error was finally detected, since the FY 2001 report retroactively adjusted the 1999 and 2000 average grant-date fair values to 40.45 and 41.40, respectively. We believe executives and auditors will exert greater diligence and care in obtaining reliable estimates of the cost of stock options if these figures are included in companies income statements than they currently do for footnote disclosure. Our colleague William Sahlman in his December 2002 HBR article, Expensing Options Solves Nothing, has expressed concern that the wealth of useful information contained in the footnotes about the stock options granted would be lost if options were expensed. But surely recognizing the cost of options in the income statement does not preclude continuing to provide a footnote that explains the underlying distribution of grants and the methodology and parameter inputs used to calculate the cost of the stock options. Some critics of stock option expensing argue, as venture capitalist John Doerr and FedEx CEO Frederick Smith did in an April 5, 2002, New York Times column, that if expensing were required, the impact of options would be counted twice in the earnings per share: first as a potential dilution of the earnings, by increasing the shares outstanding, and second as a charge against reported earnings. The result would be inaccurate and misleading earnings per share. We have several difficulties with this argument. First, option costs only enter into a (GAAP-based) diluted earnings-per-share calculation when the current market price exceeds the option exercise price. Thus, fully diluted EPS numbers still ignore all the costs of options that are nearly in the money or could become in the money if the stock price increased significantly in the near term. Second, relegating the determination of the economic impact of stock option grants solely to an EPS calculation greatly distorts the measurement of reported income, would not be adjusted to reflect the economic impact of option costs. These measures are more significant summaries of the change in economic value of a company than the prorated distribution of this income to individual shareholders revealed in the EPS measure. This becomes eminently clear when taken to its logical absurdity: Suppose companies were to compensate all their suppliersof materials, labor, energy, and purchased serviceswith stock options rather than with cash and avoid all expense recognition in their income statement. Their income and their profitability measures would all be so grossly inflated as to be useless for analytic purposes only the EPS number would pick up any economic effect from the option grants. Our biggest objection to this spurious claim, however, is that even a calculation of fully diluted EPS does not fully reflect the economic impact of stock option grants. The following hypothetical example illustrates the problems, though for purposes of simplicity we will use grants of shares instead of options. The reasoning is exactly the same for both cases. Lets say that each of our two hypothetical companies, KapCorp and MerBod, has 8,000 shares outstanding, no debt, and annual revenue this year of 100,000. KapCorp decides to pay its employees and suppliers 90,000 in cash and has no other expenses. MerBod, however, compensates its employees and suppliers with 80,000 in cash and 2,000 shares of stock, at an average market price of 5 per share. The cost to each company is the same: 90,000. But their net income and EPS numbers are very different. KapCorps net income before taxes is 10,000, or 1.25 per share. By contrast, MerBods reported net income (which ignores the cost of the equity granted to employees and suppliers) is 20,000, and its EPS is 2.00 (which takes into account the new shares issued). Of course, the two companies now have different cash balances and numbers of shares outstanding with a claim on them. But KapCorp can eliminate that discrepancy by issuing 2,000 shares of stock in the market during the year at an average selling price of 5 per share. Now both companies have closing cash balances of 20,000 and 10,000 shares outstanding. Under current accounting rules, however, this transaction only exacerbates the gap between the EPS numbers. KapCorps reported income remains 10,000, since the additional 10,000 value gained from the sale of the shares is not reported in net income, but its EPS denominator has increased from 8,000 to 10,000. Consequently, KapCorp now reports an EPS of 1.00 to MerBods 2.00, even though their economic positions are identical: 10,000 shares outstanding and increased cash balances of 20,000. The people claiming that options expensing creates a double-counting problem are themselves creating a smoke screen to hide the income-distorting effects of stock option grants. The people claiming that options expensing creates a double-counting problem are themselves creating a smoke screen to hide the income-distorting effects of stock option grants. Indeed, if we say that the fully diluted EPS figure is the right way to disclose the impact of share options, then we should immediately change the current accounting rules for situations when companies issue common stock, convertible preferred stock, or convertible bonds to pay for services or assets. At present, when these transactions occur, the cost is measured by the fair market value of the consideration involved. Why should options be treated differently Fallacy 4: Expensing Stock Options Will Hurt Young Businesses Opponents of expensing options also claim that doing so will be a hardship for entrepreneurial high-tech firms that do not have the cash to attract and retain the engineers and executives who translate entrepreneurial ideas into profitable, long-term growth. This argument is flawed on a number of levels. For a start, the people who claim that option expensing will harm entrepreneurial incentives are often the same people who claim that current disclosure is adequate for communicating the economics of stock option grants. The two positions are clearly contradictory. If current disclosure is sufficient, then moving the cost from a footnote to the balance sheet and income statement will have no market effect. But to argue that proper costing of stock options would have a significant adverse impact on companies that make extensive use of them is to admit that the economics of stock options, as currently disclosed in footnotes, are not fully reflected in companies market prices. More seriously, however, the claim simply ignores the fact that a lack of cash need not be a barrier to compensating executives. Rather than issuing options directly to employees, companies can always issue them to underwriters and then pay their employees out of the money received for those options. Considering that the market systematically puts a higher value on options than employees do, companies are likely to end up with more cash from the sale of externally issued options (which carry with them no deadweight costs) than they would by granting options to employees in lieu of higher salaries. Even privately held companies that raise funds through angel and venture capital investors can take this approach. The same procedures used to place a value on a privately held company can be used to estimate the value of its options, enabling external investors to provide cash for options about as readily as they provide cash for stock. Thats not to say, of course, that entrepreneurs should never get option grants. Venture capital investors will always want employees to be compensated with some stock options in lieu of cash to be assured that the employees have some skin in the game and so are more likely to be honest when they tout their companys prospects to providers of new capital. But that does not preclude also raising cash by selling options externally to pay a large part of the cash compensation to employees. We certainly recognize the vitality and wealth that entrepreneurial ventures, particularly those in the high-tech sector, bring to the U. S. economy. A strong case can be made for creating public policies that actively assist these companies in their early stages, or even in their more established stages. The nation should definitely consider a regulation that makes entrepreneurial, job-creating companies healthier and more competitive by changing something as simple as an accounting journal entry. But we have to question the effectiveness of the current rule, which essentially makes the benefits from a deliberate accounting distortion proportional to companies use of one particular form of employee compensation. After all, some entrepreneurial, job-creating companies might benefit from picking other forms of incentive compensation that arguably do a better job of aligning executive and shareholder interests than conventional stock options do. Indexed or performance options, for example, ensure that management is not rewarded just for being in the right place at the right time or penalized just for being in the wrong place at the wrong time. A strong case can also be made for the superiority of properly designed restricted stock grants and deferred cash payments. Yet current accounting standards require that these, and virtually all other compensation alternatives, be expensed. Are companies that choose those alternatives any less deserving of an accounting subsidy than Microsoft, which, having granted 300 million options in 2001 alone, is by far the largest issuer of stock options A less distorting approach for delivering an accounting subsidy to entrepreneurial ventures would simply be to allow them to defer some percentage of their total employee compensation for some number of years, which could be indefinitelyjust as companies granting stock options do now. That way, companies could get the supposed accounting benefits from not having to report a portion of their compensation costs no matter what form that compensation might take. What Will Expensing Involve Although the economic arguments in favor of reporting stock option grants on the principal financial statements seem to us to be overwhelming, we do recognize that expensing poses challenges. For a start, the benefits accruing to the company from issuing stock options occur in future periods, in the form of increased cash flows generated by its option motivated and retained employees. The fundamental matching principle of accounting requires that the costs of generating those higher revenues be recognized at the same time the revenues are recorded. This is why companies match the cost of multiperiod assets such as plant and equipment with the revenues these assets produce over their economic lives. In some cases, the match can be based on estimates of the future cash flows. In expensing capitalized software-development costs, for instance, managers match the costs against a predicted pattern of benefits accrued from selling the software. In the case of options, however, managers would have to estimate an equivalent pattern of benefits arising from their own decisions and activities. That would likely introduce significant measurement error and provide opportunities for managers to bias their estimates. We therefore believe that using a standard straight-line amortization formula will reduce measurement error and management bias despite some loss of accuracy. The obvious period for the amortization is the useful economic life of the granted option, probably best measured by the vesting period. Thus, for an option vesting in four years, 148 of the cost of the option would be expensed through the income statement in each month until the option vests. This would treat employee option compensation costs the same way the costs of plant and equipment or inventory are treated when they are acquired through equity instruments, such as in an acquisition. In addition to being reported on the income statement, the option grant should also appear on the balance sheet. In our opinion, the cost of options issued represents an increase in shareholders equity at the time of grant and should be reported as paid-in capital. Some experts argue that stock options are more like contingent liability than equity transactions since their ultimate cost to the company cannot be determined until employees either exercise or forfeit their options. This argument, of course, ignores the considerable economic value the company has sacrificed at time of grant. Whats more, a contingent liability is usually recognized as an expense when it is possible to estimate its value and the liability is likely to be incurred. At time of grant, both these conditions are met. The value transfer is not just probable it is certain. The company has granted employees an equity security that could have been issued to investors and suppliers who would have given cash, goods, and services in return. The amount sacrificed can also be estimated, using option-pricing models or independent estimates from investment banks. There has to be, of course, an offsetting entry on the asset side of the balance sheet. FASB, in its exposure draft on stock option accounting in 1994, proposed that at time of grant an asset called prepaid compensation expense be recognized, a recommendation we endorse. FASB, however, subsequently retracted its proposal in the face of criticism that since employees can quit at any time, treating their deferred compensation as an asset would violate the principle that a company must always have legal control over the assets it reports. We feel that FASB capitulated too easily to this argument. The firm does have an asset because of the option grantpresumably a loyal, motivated employee. Even though the firm does not control the asset in a legal sense, it does capture the benefits. FASBs concession on this issue subverted substance to form. Finally, there is the issue of whether to allow companies to revise the income number theyve reported after the grants have been issued. Some commentators argue that any recorded stock option compensation expense should be reversed if employees forfeit the options by leaving the company before vesting or if their options expire unexercised. But if companies were to mark compensation expense downward when employees forfeit their options, should they not also mark it up when the share price rises, thereby increasing the market value of the options Clearly, this can get complicated, and it comes as no surprise that neither FASB nor IASB recommends any kind of postgrant accounting revisions, since that would open up the question of whether to use mark-to-market accounting for all types of assets and liabilities, not just share options. At this time, we dont have strong feelings about whether the benefits from mark-to-market accounting for stock options exceed the costs. But we would point out that people who object to estimating the cost of options granted at time of issue should be even less enthusiastic about reestimating their options cost each quarter. We recognize that options are a powerful incentive, and we believe that all companies should consider them in deciding how to attract and retain talent and align the interests of managers and owners. But we also believe that failing to record a transaction that creates such powerful effects is economically indefensible and encourages companies to favor options over alternative compensation methods. It is not the proper role of accounting standards to distort executive and employee compensation by subsidizing one form of compensation relative to all others. Companies should choose compensation methods according to their economic benefitsnot the way they are reported. It is not the proper role of accounting standards to distort executive and employee compensation by subsidizing one form of compensation relative to all others. A version of this article appeared in the March 2003 issue of Harvard Business Review .